Illustration: Lisa Zeißler
Illustration: Lisa Zeißler

Isch muss emol escht wos loswer’n: Wenn Ihr Leser des Heftsche hier in de Händ halde tut, is der Zerguss zum Glick vorbei. Datterich – DATTERICH – DATTERICH! Isch kann’s nemmer heern! Iwwerall springe die Leit jetzt uff den Zuch; eischendlisch springe se uff alle Ziesch! Gut, bei de Lilie will isch nix saache. Doch jeder seggt: „Mir sin‘ uffgestiesche!“. Dann fraach isch: „Wieso mir? Hasde in de Mannschaft mitgespielt, oder was?“ Doch zurick zum Datterich. Da gibt’s jetzt iwwerall Konzerte mit bleede Kawwerbänds, die mer eh schunn alle forzlang heert unn sieht. Als gäb’s in Darmstadt kaa annere Musiggkapelle.

Da wird widder mol uffgefahrn, was uffzufahrn geht. An jeder Eck sieht mers: Datterich hier, Datterich dort, alles wird mit dem Zusatz „Datterich“ versehje, dass es nur so kracht. Isch nenn des Massehysterie … odder Masseeuphorie. Daran merk isch, dass de Mensch e Herdetier is … Ihr Lemminge! Wenn aaner sacht: „Spring!“, dann hibbt doch aa kaaner vum Dach, oder? Da lob isch mir dann eher de „Anti-Datterich“ vum Hoffart-Theater … Bravo! Als druff!

Wenn mer dann aach noch immer die gleische Zitate liest, kimmt’s aam escht hoch. Dess mit dem „vaschteggde Dorscht“ oder „Bezahle, wenn mer Geld hat…“. Als hätt de Niebergall net noch e paar Hämmer parat gehabt. Unn außerdem: Moin Dorscht is alles annere als verschteggt! Ach wie schee, so en Rundumschlaach! Da kammer so rischdisch aan ablasse, gell?

Zur Schluss noch was Versehnlisches, en Witz: En Musigger sieht en annere Musigger vor de Kneip‘ hogge unn bidderlisch flenne. Fregt er’n: „Gell, Du hast kaa Geld, um in de Kneip‘ aaner zu dring-ge?“. Segt de anner: „Geld schunn. Awwe kaan Dorscht!“. Ala, bis neilisch!